verhaal | De dag dat een kip tanden kreeg

‘Pai, later als ik groot ben wil ik dokter worden,’ zei Fayenne. Ze rende rondjes om de schommelstoel van haar opa die onder een wayaká op het verder kale erf stond. Haar jurk wapperde achter haar aan en stof waaide op onder haar blote voeten.

Voor Alicia

Ernesto keek naar zijn kleindochter. ‘Dia galiña ta saka diente,’ mompelde hij. ‘Wat zei u pai?’ vroeg Fayenne. Ze rende niet meer maar hing aan zijn knieën. Ernesto legde zijn hand op het stugge kroes van haar hoofd. ‘Kijk, Fayenne. Wij zijn simpele mensen die een simpel leven leiden. Hier op Band’abou. Je moet niet teveel dromen. Dat is voor je eigen bestwil. Je vader is timmerman, je moeder werkt als schoonmaakster in de stad. De kans dat jij dokter wordt, is even groot als de geboorte van een kip met tanden.’

Fayenne keek haar opa doordringend aan. Ze had nog nooit een kip met tanden gezien. ‘Pai, heeft u er wel eens eentje gezien?’ Ernesto schudde van nee, schommelde in zijn stoel en keek uit over Flip. Heuvels, cactussen, stenen en stof. Een niemandsland.

Vanaf die dag droomde Fayenne onophoudelijk van kippen. Dat ze konden vliegen, dat ze konden lezen en schrijven, en dat ze naar de tandarts gingen. Ondertussen ging ze naar school. Voor het VWO moest ze naar de stad. Ze reed met haar moeder mee in de bus. Studeren deed ze in Nederland en toen ze klaar was, keerde ze per omgaande terug naar Band’abou. Naar de wayaká en haar opa.

Ze nam hem mee naar Barber. Bij een klein gebouwtje hing een bord. Dr. F. Cecilia, dòktor di kas/huisarts stond erop. ‘Ik had nooit gedacht dat ik dit nog mee zou maken,’ zei Ernesto. ‘Wat pai, dat ik dokter geworden ben?’ vroeg Fayenne terwijl ze haar grootvader een rondleiding gaf in haar praktijk. ‘Nee, mi alma,’ zei Ernesto met een trotse grijns . ‘Vandaag maak ik mee dat een kip wel degelijk tanden krijgen kan.’

Dit verhaal verscheen eerder in online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken. In het thema Cpost revisited zal ik ze nieuw leven geven,