(veel te jonge) pensionado’s, fortuinzoekers, stagiaires, missionarissen, avontuurlijke gezinnen. Allemaal zijn ze Nederland zat. Allemaal willen ze wat anders. ‘Makamba berde’ heten ze hier. Groene Hollanders, vers van het land. Bij het vooronderzoek zijn meerdere opties voor herlocatie bekeken en de risico’s van zulk een onderneming in kaart gebracht. Dan blijkt dat er een eiland binnen het koninkrijk bestaat waar Nederlands gesproken wordt, waar frikadellen verkrijgbaar zijn, waar bedisselende regeltjes je het leven niet zuur maken en waar je on top of the bill een goede garantie hebt op mooi weer.
In het begin is het dan ook allemaal fantastisch. Maar dan ontdek je dat de automonteur alleen Papiamentu spreekt, dat er vele ongeschreven wetten zijn waarvan je niet op de hoogte bent, dat het frikadellenschap wel eens leeg is, dat een tripje naar het bevolkingsregister een week in beslag kan nemen en dat de zon soms lelijke brandwonden achterlaat.
Het eerste jaar is er een van toenemende verbijstering, het tweede vaak een van ergernis. Dan volgt het breekpunt in het derde jaar: het besef dat je in een andere cultuur bent gestapt. Het-is-hier-fantastisch wordt ‘het is hier zo anders’. Ja dûh, denk ik dan, wat had je gedacht. Je zakt duizenden kilometers af naar het zuiden. Natuurlijk verandert er dan wat!
Ergens vind ik het wel zielig als ik ze zie knoeien, deze Hollandse nieuwen in Caraïbisch vat. Maar stiekem moet ik ook om ze lachen. In het land van herkomst zijn ‘aanpassen’ en ‘integreren’ van de allerhoogste prioriteit. Valt dat even tegen… als je dat zelf ondergaan moet.
Bijdrage aan Elders Literair voor Standplaats Curacao
NB: Dit verhaal verscheen eerder in online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken.