verhaal | Het allermooiste beroep

Tamira bladert en schrikt zich rot als ze met dikke rode letters ziet staan dat ze over een paar dagen al aan de beurt is. Het bloed stijgt naar haar wangen en in haar buik lijken ineens driehonderd slangen tegelijk heen en weer te bewegen.
“Mama!”

Illustratie Karino Ariza

Tamira zit aan de eettafel met haar huiswerk voor haar neus. Haar agenda ligt open op de dag van vandaag. Sommen en taaloefeningen. Daar is ze zo klaar mee. Ze was in het laatste vrije half uurtje in de klas al begonnen. Wanneer was die spreekbeurt ook al weer? Over vier weken toch? Tamira bladert en schrikt zich rot als ze met dikke rode letters ziet staan dat ze over een paar dagen al aan de beurt is. Het bloed stijgt naar haar wangen en in haar buik lijken ineens driehonderd slangen tegelijk heen en weer te bewegen.

“Mama!”

Haar moeder reageert niet. Dat kan ook niet want ze hoort Tamira niet. Ze staat met de bladblazer in de tuin. Door het raam ziet Tamira de dode bladeren opdwarrelen en een stukje vliegen. Richting de berg met snoeiafval. Daarachter loopt ze. Met dat lawaaiding in haar handen en een koptelefoon op. Tamira springt van haar stoel en rent de tuin in. De tranen lopen al over haar wangen. Van de schrik. Van de ellende. Van de ellendige schrik. Ze heeft nog maar een paar dagen. Een paar dagen…

“Mama!!”

Illustratie Karino Ariza

Tamira’s moeder zet de bladblazer uit en kijkt naar haar dochter die voor haar op en neer staat te springen. Met een behuild gezicht.

“Tamira, wat is er?”

“Ik weet het nog niet,” hakkelt Tamira. “Volgende week. Al. En, ik…”

Het ‘ik ben nog niet begonnen’ komt er met horten en stoten uit. Gevolgd door ‘ik weet niet wat ik moet vertellen. Want ik weet het nog niet. Ik weet het echt niet.’

 “Ik weet niet wat ik later wil worden.” Het hoge woord is eruit.

“Maar dat hoeft toch ook niet, meisje. Je zit pas in groep 5.“

Tamira wordt nu boos. Mama snapt er helemaal niks van. Ze wil zich omdraaien en stampvoetend terug naar binnen lopen. Ze gaat die bladzijde gewoon uit haar agenda scheuren. Dan is die spreekbeurt ook weg. Hup, zo de kliko in. Weg ermee.

Net op tijd grijpt Tamira’s moeder in. Ze pakt haar dochters kin vast en kijkt haar onderzoekend in de ogen. De tranen beginnen weer te lopen. Alsof er zo maar een knopje wordt ingedrukt. ‘Huilen’ staat erop. Tamira’s moeder geeft haar een hand en trekt haar mee naar het zitje onder de Kenepaboom bij de moestuin achter op het erf. De tomaten zijn bijna rijp. Over de grond kruipt een groene bladslinger met hier en daar een jonge pompoen. En de lamunchiboom staat op te scheppen met aan elke tak wel drie vruchten. Tamira gaat naast haar moeder op het bankje zitten en zucht. Ze zucht diepe zuchten met de arm van haar moeder om haar schouders. Dan vertelt ze over de spreekbeurt.

Illustratie Karino Ariza

“Hmm,” zegt Tamira’s moeder. “Volgende week al. Nou dan wordt het tijd dat we gaan beginnen.”

“Maar, mama, ik weet het niet. Hoe kan ik beginnen als ik niet weet wat ik wil.”

“Niet weten wat je wil, is het begin. Van daaruit kan het alleen maar duidelijker worden, toch? Vooruit jonge dame, we gaan maar eens beginnen. Pluk jij die dikke pompoen daar voor me?” Tamira’s moeder zegt het met een lach en een dikke knipoog.

Tamira staat op en doet wat haar gevraagd wordt. Helemaal gerust is ze er niet op. Hoe kan dit nou beginnen zijn? Ze zucht nog maar eens en sjokt naar de keuken.

De pompoen is mooi en vol. Nergens lelijke plekjes, nergens aangevreten door beestjes. Tamira streelt de buitenkant. Samen met haar moeder werkt ze elke middag in de moestuin. Onkruid trekken, dooie bladeren weghalen, nieuwe zaadjes planten. Zodra er weer een nieuw plantje opkomt, wordt ze altijd blij. De pompoen onder haar handen was eerst ook een zaadje. Tamira’s moeder heeft ook paprika’s geplukt. En siboyo largu. Alles ligt op het aanrecht.

 “Help je mee snijden?”

“Eerst wassen toch, mam?”

Illustratie Karino Ariza

Tamira’s moeder zit met haar hoofd in de ijskast. Ze zoekt bouillonblokjes, weet Tamira. En uien en knoflook. Voor de pompoensoep die ze gaat maken. Als laatste gaat er room in. De pompoensoep van haar moeder is kampion. Trouwens alles wat ze maakt is lekker. En dat weten er wel meer. Daarom kookt haar moeder doordeweeks voor veel mensen die bij haar een bestelling plaatsen. Tamira vindt het leuk om te helpen in de keuken. Hakken, snijden, roeren, bakken, proeven en alles wanneer het klaar is in bakjes scheppen. Met een keurig gevouwen servet erbij. De mensen komen vaak tussen vier en vijf hun maaltijd ophalen. En aan het eind van de middag tellen zij samen het geld dat verdiend is. Keurige stapeltjes maakt Tamira dan. Tientjes, vijfentwintigjes, vijfguldens, guldens, kwartjes, dubbeltjes en soms is er een briefje van vijftig of zelfs honderd bij. Tamira kan goed rekenen. Haar moeder telt alleen maar na. En bijna altijd heeft Tamira het goed.

“Pas je op met de schil, Tammy. Die is…”

“… hard. Ja mama, ik weet het.” Tamira doet het voorzichtig. Ze doet er langer over dan haar moeder die veel sterker is. Nog niet zo lang geleden moest er een muurtje om de moestuin gemaakt worden. Opa kwam blokken brengen. Van zijn bouwbedrijf. Mama wees aan waar ze moesten liggen. Daarna maakte ze cement en smeerde de smurrie tussen de blokken die ze eerst aan elkaar legde en daarna op elkaar. Met een spatel plamuurde ze de muur vervolgens glad. In een dag stond er een keurig rechte muur van drie rijen blokken. Tamira mocht de kleur kiezen. De moestuin is nu afgebakend met een vierkante regenboog.

“Auw.” Het mes schiet uit en maakt een snee. Bloed drupt op de uien, op de snijplank en de keukenvloer. Tamira springt van haar stoel af.

“Mama, hand onder de kraan. Ik haal de pleisters.”

In de verbanddoos zit ook jodium. Tamira dept haar moeders vinger droog en bekijkt de snee.

“Het valt mee, mama. Hij is niet zo diep.”

Dan pakt ze een schoon watje waar ze wat jodium op doet.

“Dit kan even prikken.”

Tamira’s moeder trekt een grimas als het jodium op de open wond komt.

“Bijna klaar.”

De pleister moet ze nog op maat knippen en om mama’s vinger plakken. Dat is zo gebeurd.

“Dankjewel zuster,” grapt Tamira’s moeder. “Zo kan ik weer aan het werk.”

Illustratie Karino Ariza

Met een blos op haar wangen ruimt Tamira de verbandtrommel op. De uien spoelt ze goed af. De snijplank ook en ze haalt de mop om de bloeddruppels van de keukenvloer te halen. Fijn om mama te kunnen helpen, denkt ze ondertussen. Meestal is het haar moeder die pleisters om wondjes plakt.

De soep is heerlijk. Lekker romig en vol. Je kan de pompoen heel goed proeven.

“Er is niks lekkerder dan eten uit je eigen tuin.” Tamira’s moeder veegt haar mond af aan een servet en gaat een beetje achterover zitten.

 “Ik ga zo die nieuwe jurk voor jou maken. En jij?  Wil je verder met het patroon knippen of heb je nog huiswerk?”

‘Huiswerk…’ De slangen in Tamira’s buik zijn in een klap weer wakker en gaan tekeer als een gek . De spreekbeurt. Ze was het vergeten. Maar daar is het weer. En ze weet het nog steeds niet. En ze wordt weer boos. Boos op mama. Ze zou haar toch helpen? Ze zouden toch beginnen. Nou, niks daarvan dus. Wel in de moestuin werken, koken en zustertje spelen. Maar werken aan haar spreekbeurt ho maar. En nu gaat ze doodleuk achter haar naaimachine zitten. Ze staat op een duwt ruw haar stoel naar achteren.

 “Hee, jongedame. Doe eens rustig. Dat is toch nergens voor nodig.”

“Je zou me helpen. We zouden beginnen. Met mijn spreekbeurt. En wat je belooft moet je doen! En je doet niet wat je me beloofd hebt.”

Illustratie Karino Ariza

Boos stampt Tamira naar haar kamer. Het is niet eerlijk. Ze gooit de deur met een knal dicht en gaat op haar bed zitten. De tranen komen alweer op. Geen spreekbeurt en nu ook ruzie met mama. Het gaat goed Tamira, denkt ze in haar hoofd. Ze pakt haar hoofdkussen en smijt het tegen de muur. Dat lucht op.  Als ze opstaat om het kussen van de vloer op te rapen, ziet ze het briefje. Het is onder haar slaapkamerdeur geschoven.

‘Iemand die zaadjes plant en groente kweekt is een ….

Iemand die kookt is een …

Iemand die pleisters plakt is een ….

Iemand die geld telt is een …

Iemand die muren schildert is een …

Iemand die kleren maakt is een …

                                                           X mama’

Tamira staart naar het briefje. Mama had gelijk. Ze waren wel begonnen. Alleen… weet ze het nu nog steeds niet want alles wat op het briefje staat, vindt ze leuk om te doen. Hoe kan ze nou kiezen? Met een zucht gaat ze languit op haar bed liggen. Ze staart naar het plafond. En denkt na. En denkt na en denkt na… en dan weet ze het. Ze weet het!

Tamira rent haar slaapkamer uit en vliegt haar moeder om de hals.

“Aha, je weet het. Nou wat wordt het? Kok, tuinvrouw, verpleegster, ontwerper, schilder, accountant… ?”

Tamira schudt haar hoofd en lacht de breedste lach van de dag.

“Nee, mama. Ik wil dat allemaal doen. Ik word dus moeder. Net als jij.”

Illustratie Karino Ariza

Uncut version uit het Gedenkboek 2021 van de Biblioteka Nashonal di Korsou