Ze veegt het zweet van haar gezicht en bedenkt te laat dat daar nu ook een veeg op staat. ‘Ach, who cares.’ Andruw zal erom lachen. Zoals hij altijd om haar moet lachen. Volgens Andruw, een Jamaicaanse filosoof die in zijn levensonderhoud voorziet met autobanden plakken, zijn Curaçaose vrouwen heel anders dan Jamaicaanse vrouwen. En elke keer als zij hem opzoekt, al dan niet met zwarte vegen, ziet hij daarin een bevestiging.
‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Hij vraagt het met een grijns.
Ze mompelt wat over een tochtje over de vlakte van de Noordkant en een wat ongelukkige ontmoeting met een koraalrotspunt.
Andruw schudt zijn hoofd. ‘Heb je zelf die band verwisseld? You did, didn’t you? You look like you did.’
Eliza knikt. Andruw gooit zijn dreadlocks achterover en begint te lachen. ‘Dit bedoel ik. Jamaicaanse vrouwen wachten op een vent om het karwei te klaren. Curaçaose vrouwen zijn selfsupporting. Jamaicaanse mannen waarderen dat.’
Die opmerking zet Eliza aan het denken. Aan de vele Curaçaose vrouwen die het alleen moeten uitzoeken. Zonder man. De door Andruw geprezen onafhankelijkheid is maar al te vaak uit nood geboren. En de waardering ervoor is ver te zoeken. Eerder is het de gewoonste zaak van de wereld. Ze krijgt een stout idee.
‘Hé, Andruw, wat dacht je hiervan: we ruilen mannen. Curaçaose mannen naar Jamaica en Jamaicaanse mannen hiernaartoe. Dan krijgen onze vrouwen eindelijk een beetje waardering.’
Andruw denkt even. ‘Dat is niet zo’n beste deal voor de Jamaicaanse vrouwen.’
Daar heeft Eliza ook een antwoord op. ‘Ai Andruw, ik ben een Curaçaose vrouw… Dus ik denk eerst aan ons. Maar wat we kunnen doen, als dit werkt en de Jamaicaanse vrouwen zelfstandiger zijn geworden en de Curaçaose mannen wat meer doen, is later ook de vrouwen ruilen.’
Andruw laat het idee even bezinken en vraagt dan: ‘You are also partly Dutch aren’t you?’
Eliza begint te lachen en zegt: ‘Guilty’.
Andruw’s blik vernauwt en hij kijkt haar quasi doordringend aan. ‘Did you just try to steal my country?’
Bijdrage aan Elders Literair voor Standplaats Curacao
NB: Dit verhaal verscheen eerder in online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken.