‘Wat was je aan het doen?’
Ze zit tussen de ongevouwen was op hun bed. Haar handen bewegen werktuigelijk en maken stapeltjes. Antwoord geeft ze niet aan de man die in zijn witte onderhemd in de deurpost staat. Dat is ook niet de bedoeling. Hij prefereert een monoloog.
‘Ik heb honger. Ga koken.’
Commando’s. Hij blaft commando’s en ze voelt de irritatie als een etterende bult aanzwellen. Rustig Gorda, rustig. Als die bult knapt, heb je een probleem. Zoals je dat tien jaar geleden ook had.
Gorda knikt, staat op en verplaatst zich naar de keuken.
Het had zo eenvoudig geleken. Het gele pakje was zo klein, zo onschuldig. ‘Rakumin’, stond erop. Om van ratten af te komen. Ze had goed gedoseerd. Elke dag een klein beetje door z’n eten. In twee maanden tijd was hij in een mager halflijk veranderd. De dokter kon niks vinden.
‘Vaker kleine hapjes eten,’ was het advies. Met veel zorg had ze zich daar om bekommerd. Elke dag. Totdat ze door hem werd betrapt met het pakje in haar hand. De rechter gaf haar drie jaar. En twee jaar voorwaardelijk. Ze betuigde spijt en hij had haar teruggenomen. Stond bij de poort van de gevangenis op de dag dat ze vrijkwam. Maar helemaal vrij was ze nooit geweest. Niet sinds ze bij Gino was.
In de keuken staat zijn stoel al klaar. De stoel waarop hij zit terwijl zij kookt. Ze zucht en wast haar handen. Wachten moet ze nu totdat hij er ook is. En alle ingrediënten inspecteert voordat ze kan beginnen. Ze liggen uitgestald op het aanrecht. Inclusief alle kruiden. Als Gino zijn ronde gedaan heeft, knikt hij haar kort toe en neemt plaats op zijn stoel. Ze kan beginnen. Vis, rijst, gebakken bananen en een zure komkommersalade.
Het potje pika op tafel is nieuw. Gino draait het open en bedeelt zichzelf er rijkelijk mee. Op z’n rijst, op z’n vis. Hij neemt meer dan de helft van de gebakken bananen voor hij het bordje haar richting opschuift. In het schaaltje waar de komkommersalade in zat, drijven de vier stukjes die hij niet aan zijn maaltijd heeft toegevoegd. Ze vist ze eruit en legt ze op haar bord. Ze eet met gebogen hoofd. Loert tussen haar wimpers naar de man tegenover haar. Gino smakt, gebruikt alleen zijn lepel, negeert zijn servet en knoeit. Vlekken op het witte onderhemd die zij eruit zal moeten schrobben. Ze weet dat hij het expres doet. De etterbult begint te kloppen.
Als hij klaar is, veegt hij zijn mond af met de rug van zijn hand. ‘Goede pika,’ zegt hij waarderend. ‘Van de Chino?’
Ze kijkt op. Heel even flikkert er iets in haar ogen.
‘Nee hoor,’ zegt ze dan rustig. ‘Die heb ik helemaal zelf gemaakt.’
Bijdrage aan Elders Literair voor Standplaats Curacao
NB: Dit verhaal verscheen eerder in online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken.