verhaal | Shon Jan en Prudy

Ze zitten samen onder de mangoboom. Shon Jan en zijn vrouw Prudy. Zoals elke namiddag. In het zitje aan de voorkant van het huis. Ze drinken thee, knabbelen op een kuki lèter en kijken naar het leven buiten hun hek. De tijd van meedoen is voor hen allang voorbij.

‘Tss, het is toch wat, Jan. Die jongen… kijk nou.’

Shon Jan ziet de krantenjongen. Strak T-shirt, een tatoeage op zijn arm en een piercing door zijn wenkbrauw. Zijn spijkerbroek hangt onder zijn kont. Calvin Klein heet zijn onderbroek. Shon Jan beantwoordt de groet van de jongen en zwaait. ‘Bontardi.’ Prudy schudt haar hoofd en schenkt het tweede kopje thee. ‘Ik kan het allemaal niet meer volgen,’ verzucht ze.

Shon Jan heeft niet zoveel bezwaren meer. Hij heeft in zijn leven al van alles voorbij zien trekken. De gepoetste bruine schoolschoenen die plaats maakten voor hippe gympen. De hoedjes in de kerk, eerst verplicht op en later verplicht af. Van kortgehouden afro’s naar grote wilde soulbossen en weer terug. In de krant las hij vorige week dat politici geen pak meer hoeven te dragen. ‘Nog even en dan staat de pastoor in een bermuda achter het altaar,’ was het commentaar van Prudy. ‘Alles verandert en dan verandert het gewoon weer terug,’ had hij geantwoord. ’Maak je niet zo druk.’

Shon Jan neemt een slokje van zijn thee. Op straat loopt een volumineuze vrouw. Haar billen bobbelen in een veel te strakke broek die haar gleuven van voor en van achter scherp aanzet. ‘Nou ja zeg, moet je dát zien. Schaamteloos!’ roept Prudy uit.

Geboeid volgt Shon Jan de samengeperste trilbillen. ‘Ik zou er anders grof geld voor over hebben om te zien hoe die vrouw zich in die broek wurmt,’ mompelt hij zachtjes.
‘Jan, wat zei je?’ klinkt het naast hem.
‘Niks, mijn schat,’ zegt Shon Jan, terwijl hij met zijn hand geruststellend op Prudy’s knie klopt. ‘Je hebt gelijk. Het is belachelijk hoe ze er tegenwoordig bijlopen. Zeg, heb je nog zo’n lekker koekje?’

kuki lèter – een letterkoekje in de vorm van een ‘S’ met pindasmaak

Bijdrage aan Elders Literair voor Standplaats Curacao

NB: Dit verhaal verscheen eerder in online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken.