verhaal | Engel van Genade

Nu je deze wereld achter je gelaten hebt, denk ik vaker aan je dan daarvoor. Je bent in mijn dag, in mijn nacht en in mijn dromen. Ik weetvoel dat je met deze aardse dood meer dan alleen jezelf hebt meegenomen. Ik zit achter mijn computer in een poging jouw vertrek te duiden. Voor zover ik dat kan. Ik voel me gestuurd en gedreven. Door jou?
Zonder te denken zoek ik The best of Stevie Wonder op en luister naar Supersticious om me pas na dit nummer te realiseren dat hij en jij hetzelfde zintuig missen. Ben jij dit? Heb je me gehoord? Mijn uitnodiging aangenomen? ‘Praat met me Laura’. Vannacht vroeg ik het je nog.

Mijn vingers beroeren de letters van mijn keyboard. Ben ik het zelf of is dit de verbinding die je met me maakt? Vanuit Elsewhere? Ik heb nog niet kunnen huilen. Maar nu rollen de tranen over mijn gezicht. Ik begin te beseffen wie je in werkelijkheid in deze wereld was. En wat je ons hebt gebracht. ‘Ik heb zo mijn beperkingen maar die hebben niks met mijn gezichtsvermogen te maken.’ Lachend heb je het heel vaak gezegd. Bewondering oogste je ermee. Van hen die niet verder kijken konden dan wat ze dachten dat jij kon zien. Tot je handen je ogen werden en die voorbij alles wat zichtbaar is, konden laten zien. Voor het oog als door een wonder alle beperkingen achter je latend. In werkelijkheid communicerend tussen aarde en Elsewhere?

Beperkingen… het woord hamert al dagen in mijn hoofd. Zo ook jouw gevleugelde woorden en vandaag, nu ik je bij me voel, zie ik verder dan het oog toelaat. De beperking was nooit van jou. Het waren de beperkingen van de ander die je aan het licht bracht, in en door de omgang met jou. Om vanuit dat pijnlijke besef van tekortkoming de ander alle kansen te geven om te groeien als mensenziel. Zonder oordeel, niet van jou. Hard heb je gewerkt, veel heb je naar boven gehaald, velen heb je geraakt in de donkerste krochten van het zijn en je hebt er genade voor teruggegeven. Het geschenk dat het moeilijkst te ontvangen is voor wie echt naar zijn beperkingen kijken kan.

Tot het laatste uur op deze aarde stond je in dienst van ons en onze tekortkomingen. Kansen gevend, wakker makend, liefde biedend met niets dan genade in jouw hand. Dat voelweet ik nu. Het inzicht dat je hier met me deelt, is even verpletterend als louterend. Onder mijn tranen verschijnt een glimlach. Omdat ik weet dat elke mens die jij ooit op deze aarde hebt ontmoet een klein beetje minder beperkt geworden is.

Voor Laura Meddens