‘Zet van dat geld maar een fles Dewar’s klaar. Voor al die andere sloebers die wel eens geen geld hebben voor een borrel.’ PUNT
Nu zou ik Blauwe Tomaten delen met een zeer klein groepje voor commentaar en dergelijke. Om die stap in beweging te zetten, moest ik het ‘ding’ printen. Gelukkig kon ik het bestand mailen en hoefde ik pas echt uit mijn bubbel om de gedrukte exemplaren op te halen.
Ik reed naar Copymiri en parkeerde de auto. Ik was me bewust van elke handeling. Het aantrekken van de handrem, het afzetten van de motor, het uitstappen en mijn hand op de deurknop van het bedrijf waar drie maagdelijke drukwerken op mij lagen te wachten. Ook dit was deel van het proces om van manuscript naar boek te komen.
Dit was een tussenstation, een soort tussen hoop en vrees situatie en ik kon er nu niets meer aan doen. Ik had mijn best gedaan. Dat wist ik wel. Ik haalde diep adem en stapte naar binnen… om recht in de armen van Marlon Reina en Tittel del Mar te lopen. Twee schrijvers waar ik meer dan een gewone klik mee heb. Het zijn mensen waar ik van houd. Ik keek van de een naar de ander en er verscheen een enorme lach op mijn gezicht. Ik weet niet of ze het gek vonden want ik ben altijd blij deze twee mensen te zien alleen deze keer maakte het feit dat ik van alle mensen die weleens naar Copymiri gaan uitgerekend deze twee op dit moment hier ontmoette me waanzinnig gelukkig.
Er kwam niets uit mijn mond, het enige wat ik deed, was de manuscripten van de balie pakken en ze hen voorhouden. Mijn grijns sprong over op hun gezichten en ineens stonden we met z’n drieën in een soort dansomhelzing op en neer te springen met tranen en al.
Tittel en Marlon gaven het manuscript – en mij – hun blessing op het tussenstation. En ik weet dat wij alle drie met die maffe gelukzalige grijns de dag door zijn gegaan. Echte liefde brengt magie voort. En in mijn hoofd werd een zaadje geplant.
Ergens in juli van dit jaar zitten Marlon, Tittel en ik naast elkaar in Landhuis Bloemhof tijdens de opening van een expositie. Manuscript was inmiddels boek en de presentatie in Nederland had al plaatsgevonden. Het wachten was op de aankomst van de boeken in Curacao om ook op eigen bodem Blauwe Tomaten te kunnen presenteren. Terwijl wij zitten te kletsen, komt de app binnen: ‘Boekenboot aangekomen’. Daar was die grijns weer.

We vierden het ’toeval’ samen waarin ik het zaadje van toen herkende. En daarmee het plannetje dat ik op dat moment bij Copymiri nog niet vorm durfde te geven. Dus voila, ontmoet de madrina en padrino van Blauwe Tomaten. Op 23 juli 2023 hielden zij het boek ten doop bij de muurschildering Angelito Negro van Garrick Marchena in Punda. De ‘doperes’ was mijn moeder: Annelies Ackermans.
