Wat krijg je wanneer je een afgestudeerde kunstenaar die zich gedraagt als marketingspecialist en een gecertificeerde marketeer die eigenlijk schrijver is, bij elkaar zet? In het slechtste geval is deze combinatie zo onvruchtbaar als een woestijn. Iets verderop van het slechtste geval is deze combinatie in staat een tijdelijke oase in die woestijn aan te leggen. Maar wanneer deze combinatie leidt tot kruisbestuiving in zowel het marketinggebied als op het kunstenaarsvlak dan verandert die woestijn in een vruchtbare akker waar (bijna) alles mogelijk is.
Het laatste overkwam mij toen ik Irèn Nooren op Curacao ontmoette. We bundelden onze creatieve krachten in de liefde voor Curacao en de mensheid. We maakten gebruik van elke al dan niet bestaande marketingtool die we konden bedenken, waarbij Irèn de innovator en ik de uitvoerder was. We hebben van luchtkastelen echte paleizen gemaakt en droomden onze dromen naar de realiteit. Irèn was hier de visionaire motor. Een online magazine? Een online winkel? Zoekmachines? Internet marketing? Algoritmen? Souvenirs maken van eigen bodem met een authentiek Curacaos karakter? Irèn was het eerste decennium van deze eeuw een van de eersten. Op Curacao was ze in die periode een autoriteit, al lang voordat de rest wakker werd. En ze had de schrijver in mij scherp in beeld toen ik nog in de mist liep.
Visionair zijn gaat ook gepaard met eenzaamheid en frustratie omdat hetgene dat jij ziet nog niet zichtbaar is voor anderen. Omdat er nog hobbels genomen moeten worden die jij al lang achter je hebt liggen. Je kunt mensen niet makkelijk overtuigen wanneer zij alleen de bomen en niet het hele bos zien. Irèn heeft vaak niets anders om zich aan vast te houden dan een geloof in zichzelf dat zo nu en dan wankelt maar dat haar alleen maar sterker maakt wanneer ze haar passie volgt en op het pad van haar hart blijft. En zo kan het gebeuren dat ze deze keer naar buiten treedt met een visionaire boodschap vanuit haar kunstenaarschap. Het speelveld deze keer: de wereld, maar dat ziet zij nog niet.
‘De onverkoopbare tas’ die uit haar brein is ontsproten, en die je ook de ‘eerlijke tas’ zou kunnen noemen is Irèn’s waarschuwing voor wat komen gaat. In deze wegwerptijd van massaproductie maken we niet alleen de wereld kapot maar verliezen we ook een stuk zelfredzaamheid om zelf te maken wat we nodig hebben. Massaproductie leidt uiteindelijk tot schaarste omdat we de bronnen uitputten. En dan wat…? Dan zullen we het zelf moeten leren maken. Dat geldt voor voeding, voor alle eerste levensbehoeften en dus ook voor kleding en gebruiksvoorwerpen. Zijn we daar al? Nee. Gaan we daar naartoe? Ik volg Irèn in deze.