De zwerver dwarrelde neer op een eiland, niet meer wetende hoe hij er terecht was gekomen. Dat deed er ook niet toe, hij was er, daar ging het om. Zwerven deed hij al zolang hij het zich kon herinneren. Eerst alleen in z’n hoofd, later pakte hij zijn rugzak en zette ook lijflijk een koers in naar ergens of nergens. Een bestemming had hij niet, ook geen einddoel. Hij was daar waar hij was. In elke stap alsof het zijn eerste was.

De zwerver zwierf om boodschappen over te brengen. In zijn oor gefluisterd door de wind. Hij ving ze op en zette ze om in gedichten die hij soms in zijn hoofd, soms in zijn rugzak stopte. Om ze uit te delen waar dat nodig was. Voor de angstigen had hij moed bij zich, voor de onzekeren droeg hij bevestigingen met zich mee. Voor de vragenden had hij antwoorden, zelfs als zij de vraag nog niet hadden geformuleerd. En zo liep hij, overal en nergens, om de mensen te ontmoeten die hij wat te vertellen had.

Op het eiland trof hij er velen. Hij bracht hen een lach en een traan. Inzichten stooide hij er rond en richtlijnen. Alles wat de wind hem had gebracht liet hij in warme ademgedichten los.

Struinend gaf hij weg wat hij al had en vulde voor hij weer vertrok zijn hoofd en zijn rugzak met wat de wind van het eiland hem te vertellen had. Om die fluisterwoorden in een ander ergens weer uit te delen.

Dankjewel Rodaan!

What if there would be more than enough of everything for everybody? What if you could commit to the idea that there is a limitless source of abundance providing all and everything, always.

What would happen if you could commit to this?

There would be no feelings of low self-esteem, no jealousy and any feelings of being unappreciated, used, underpaid, misunderstood or ‘taken for granted’ would cease to exist. For if there is enough for everyone then the only thing in the way of really getting want you want or desire are your own feelings concerning all the above resulting in struggle and resistance.

Think about it… if you could acknowledge abundance for all for no reason other than that there is, you could stop comparing yourself to others and you could get rid of the obstacles you yourself create keeping you from doing what you want to do and getting what you want to have. Accepting abundance for all reveals the path to being in clear touch with your desires, wishes and wants coming from a true source: your heart.

‘Oh, man wat is het toch heerlijk dat je zo low maintenance bent,’ verzuchtte een vriendin laatst toen ik er geen punt van maakte dat ze een afspraak op het laatste moment af moest zeggen.

‘Low wat?’, vroeg ik. ‘Low maintenance,’ zei ze. ‘Ik bedoel ermee dat je eigenlijk altijd ok bent met hoe iets loopt. Bij jou hoef ik me niet druk te maken dat je kwaad op me wordt als ik iets vergeet of ergens niet aan gedacht heb. Dan ben je een low maintenanance friend.’

Ik dacht na over wat ze gezegd had. Een low maintenance friend was ik. Een Lmf. En ja, ze had gelijk. Er is niet veel waar ik een punt van maak in vriendschappen. Ga er eigenlijk altijd vanuit dat de ander een hele goede reden heeft om voor iets anders te kiezen. Zelfs als dat het simpelweg vergeten is. Dan heeft iemand een hoop aan z’n hoofd en kan er even niets bij. Het is maar goed ook dat het eigen systeem dan ingrijpt en tijd creeert om bij jezelf stil te staan.  Wat kom je de ander brengen als je zelf zo ‘vol’ zit?

Ik dacht verder na. Het bestaan van een Lmf impliceerde ook het bestaan van de Hmf, de high maintenance friend. Dat zijn de mensen die je op je kop geven als je een verjaardag vergeet, die je opbellen en beginnen met een verwijt ‘Je hebt helemaal niet gereageerd op mijn sms’ of die mensen waarvan je weet dat je je in duizend bochten wringt om toch maar naar die afspraak te gaan (griep of geen griep) om de simpele reden dat afzeggen nog veel meer gedonder geeft.

De High maintenance person, de Hmp’s zal ik ze maar noemen, zitten overal. In je kennissenkring, in je familie, tussen collega’s op het werk zitten ze, je kunt ze ook als buurvrouw of zelfs als partner hebben. Eerlijk gezegd ken ik veel meer Hmp’s dan Lmp’s. En ik vroeg me af hoe dat kwam.

Hmp’s voelen zich al gauw te kort gedaan, beledigd, aan de kant geschoven, over het hoofd gezien en daarmee niet gerespecteerd. Hmp’s wordt leed vaak aangedaan. Het is de ander die ervoor zorgen moet dat zij zich goed voelen. Voldoe je daar niet aan dan krijg je de wind van voren. Lmp’s gaan niet uit van de ander, zij gaan uit van zichzelf en denken daarmee gek genoeg meer vanuit die ander dan Hmp’s dat doen. Lmp’s hebben de ander niet nodig om zich gerespecteerd te voelen. Dat zit er als vanzelf al in en daarmee ook het respect en begrip voor andermans keuzes in interactie met hen. Low maintenance-zijn betekent dat je het principe van live and let live toepassen kan. En wat een zegen is dat in je leven!

Een van mijn bff’s zei tegen me dat ik een Lmf ben. Ik heb me nog niet eerder zo ‘bewust’ goed gevoeld over een afspraak die werd afgezegd.

‘Hey, Gorda, waar ben je?  Gealarmeerd door de stilte hoort ze hem aanstampen.  De houten vloer in het huis verraadt hem. Altijd. Ze weet precies waar ze moet gaan zitten en hoeveel tijd ze dan heeft.  Ze fluistert nog een snel ‘ayo’ en klikt haar dochter weg.

‘Wat was je aan het doen?’ Ze zit tussen de ongevouwen was op hun bed. Haar handen bewegen werktuigelijk en maken stapeltjes.  Antwoord geeft ze niet aan de man die in zijn witte onderhemd in de deurpost staat.  Dat is ook niet de bedoeling. Hij prefereert een monoloog.

‘Ik heb honger. Ga koken.’ Commando’s. Hij blaft commando’s en ze voelt de irritatie als een etterende bult aanzwellen. Rustig Gorda, rustig. Als die bult knapt, heb je een probleem. Zoals ze tien jaar geleden had. Het had zo eenvoudig geleken. Het gele pakje was zo klein, zo onschuldig. Rakumin stond erop. Om van ratten af te komen. Ze had goed gedoseerd. Elke dag een beetje door z’n eten. In twee maanden tijd was hij in een mager halflijk veranderd. De dokter kon niks vinden. ‘Vaker kleine hapjes eten.’ Met plezier en zorg had ze zich daarom bekommerd. Elke dag. Totdat ze door hem werd betrapt. De rechter gaf haar drie jaar. En twee jaar voorwaardelijk. Ze betuigde spijt en hij had haar teruggenomen.  Stond bij de poort van de gevangenis op de dag dat ze vrij kwam. Maar helemaal vrij was ze nooit geweest. Niet sinds ze bij Gino was.

In de keuken staat zijn stoel al klaar. De stoel waarop hij zit terwijl zij kookt. Ze zucht en wast haar handen. Wachten moet ze nu totdat hij er ook is. En alle ingredienten inspecteert.

Het potje pika op tafel is nieuw en ongebruikt. Gino draait het open en bedeelt zichzelf rijkelijk. Op z’n rijst, naast zijn dradu. Hij neemt meer dan de helft van de gebakken bananen. En van de komkommersalade is ook al niet veel meer over. Hij smakt, eet alleen met een lepel. Veegt zijn mond af met de rug van zijn hand. ‘Goede pika,’ zegt hij waarderend. ‘Van de Chino?’

Ze kijkt op. Heel even flikkert er iets in haar ogen. ‘Nee hoor,’ zegt ze dan rustig. ‘Die heb ik helemaal zelf gemaakt.’

Het was weer zover… een lekke band. Met alle gaten in de weg die we inmiddels burak’i Cooper (het gat van Cooper) zijn gaan noemen en alle drempels die als wildgroei verschijnen en die de naam barik’i Cooper (de buik van Cooper) hebben gekregen is dat niet verwonderlijk. Het is wachten totdat je weer eens aan de ‘beurt’ bent. Cooper is overigens de huidige minister van Verkeer, Vervoer en Ruimtelijke Ordening.

Stoer ramde ik de krik onder de pick-up, draaide het ding omhoog en verwisselde de band. Met een smile, want ik geniet ervan dit allemaal zelf te kunnen en te doen. En daarna reed ik naar Calvin, mijn Jamaicaanse bandenman die eigenlijk altijd blij is me te zien. ‘Gonna hire somebody to stab your tires once a week. Where have ya been, girl?’

We kletsten wat terwijl hij bezig was met het plakken van mijn band. Calvin is geletterd en had vroeger een goede baan bij de Jamaicaanse regering. Daarnaast is hij een filosoof. Waarom hij op Curacao autobanden staat te plakken is mij nog steeds volledig duister. But I’ll find out one day. Terwijl hij mijn geplakte band naar de pick-up rolde, keek hij me aan en stopte. ‘I gotta tell ya something. In case nobody tell ya: you are very much in the market, girl. I thought I should tell ya that.’ Mijn mond viel open. En voor ik iets kon zeggen voegde hij eraan toe: ‘You scare me. You arrouse me intellectualy, emotionaly and sexualy. I just thought you should know.’

Ik reed naar huis met een smile die zo breed was dat ik aan weerskanten de raampjes open moest draaien om mijn mondhoeken de ruimte te geven. Calvin had een raadsel voor me opgelost. Of eigenlijk had hij kort en krachtig geformuleerd wat ik al een tijdje onder woorden probeerde te brengen. Wat voor een man zou ik in mijn leven willen. Awel, precies wat Calvin formuleerde. Nou moet ik er alleen nog eentje vinden die voor mij doet wat ik voor Calvin doe.

Wie dertien is kan niet wachten tot er een vijf, zes of acht achter de tien staat. Wie dat stadium al heel lang achter zich heeft liggen zou zo nu en dan op de rem willen trappen en de tijd tegenhouden of op z’n minst vertragen. Maar alleen dan wanneer je je geconfronteerd ziet met een foto of een ongefilterde blik in de spiegel die het aantal jaren dat je op aarde rondloopt meedogenloos aan je presenteert. Wannneer mij dat overkomt heb ik vaak, heel even, een kleine kortsluiting tussen wat ik zie en wat ik voel. Het is geen denial, ook geen pathalogische angst om ouder te worden; heel even weet ik zeker dat wat ik zie niet bij mijn leeftijd past.

Ik besloot me af te vragen wat dat was en kwam tot de ontdekking dat ik in mij een heel andere leeftijd met me meedraag. Eentje die niet doortelt of verder gaat. Mijn ‘hangleeftijd’ of misschien is het beter om te zeggen: mijn inner age. En die is acht.

Ik ben acht jaar oud. Zo voelt het. En ik voel me daar heel prettig bij. Het zorgt ervoor dat ik de humor van een kind  in me heb, dat ik nog steeds avonturen beleef, dat ik mogelijkheden zie waar je als volwassene niet meer aan denkt en dat ik wat er op me af komt onbevangen ontvangen kan. Het is heerlijk, om acht te zijn.

Uiteraard vroeg ik me af hoe dat met andere mensen zat en ik begon eens wat rond te vragen. Een man van 40 zei dat hij zich in weerspraak van wat hij aan feiten in zijn uiterlijk zag nog altijd 18 is. Een vrouw van 67 bleek eigenlijk 23 en een dertiger gaf aan zich 15 te voelen. Ik vroeg hen wat het was dat ervoor zorgde dat de daadwerkelijk vertoefde jaren op aarde niet overeenkwam met hun inner age. De veertiger vertelde dat hij op z’n 18de voor de keuze stond een professioneel surfer te worden of te gaan studeren. De 67-jarige vrouw sprak van de dag dat zij trouwde, was nog specifieker door aan te geven dat het om het moment ging voordat zij haar ‘ja-woord’ gaf. En de dertiger vertelde dat hij op z’n 15de de liefde van zijn leven ontmoette en verloor. Ik keek terug naar mezelf. Wat was er toen ik acht was? Ik was een gewoon kind in een gewoon gezin. Toen nog wel.

De veertiger koos voor de studie, de 67-jarige vrouw voor de verkeerde vent en de dertiger koos voor second best. Al pratende zag ik hun ogen oplichten zodra zij teruggingen naar hun inner age. De droom op een surfcarriere, een gelukkig huwelijk en de passie van een echte liefde waren springlevend in hen. Ookal had het leven hen van andere keuzes en ervaringen bediend. In mijn geval hield ik vast aan een goed gezinsleven dat na mijn achtste in een nachtmerrie veranderde. In de inner age bleek wat ons gelukkig maakt opgeslagen.

En alsdus maak ik me geen zorgen meer als ik aan het knikkeren, boomhutten bouwen of bloemen op mijn auto aan het schilderen ben. Ik word er blij en gelukkig van. Het is dat warme gevoel dat alles ok is en waarin het heel prettig wentelen en toeven is.  De belofte huist er, de mogelijkheid, de wetenschap misschien zelfs, dat alles kan, dat zelfs the sky the limit niet is. De inner age bewaart je geluk, geeft je de gevoelsrichtlijnen om te zijn wie je eigenlijk bent. Dat is als je ernaar luisteren kan zonder het gevoel te hebben dat je iets verloren hebt.

So tell me… what is your inner age?

Zomaar een man keek gisteren naar me en drukte spontaan een zoen op mijn wang. Uit waardering voor mijn vrouw-zijn.

Overrompeld was ik. Geen tijd om mijn hoofd te gebruiken en daarmee ontving ik een kus van een wildvreemde precies zoals die bedoeld was. Om te voelen hoe een zoen ook weer voelt als je ‘vrij’ bent.

Een warme kriebel in mijn buik, een roze gloed op mijn wangen en een onnozele glimlach.

Heerlijk!

 ‘The angels are giving you extra comfort, love and support right now. Ask them for help with everything and listen to their guidance through your intuition.’

Laat ik nou 44 geworden zijn en deze boodschap een heel jaar lang met me mee mogen dragen. Het begon meteen al goed: een kennis moest een Joodse bruiloft voorzien van decoratiemateriaal. Een soort sierhuisje moest het worden, versierd met witte rozen en gipskruid. Voor even, om voor het bruidspaar een stukje ceremonie ‘aan te kleden’.  Zodra zij hun werk hadden gedaan werden zij afgedankt. De kennis is Curacaoenaar, een rasechte, en die kon dat slecht hebben. Met een kar vol rozen en gipskruid in groene oase gestoken reed hij naar mijn moeder. Zijn eigen vrouw was niet op het eiland en hij besloot mijn moeder, zijn tweede ‘liefde’, blij te maken. Mijn moeder had een dochter die jarig was en zo belandde er een Joods bruidsboeket op mijn tafel. Witte rozen en gipskruid naar Curacao verscheept vanuit Europa om neergezet te worden op het caribische strand van het Hyatt Hotel ter gelegenheid van de liefde tussen twee mensen. Vanuit die liefde zijn zij doorgegeven uit liefde voor een vriendschap en eindigden zij op een tafel als een teken van de liefde van een moeder voor een kind. … En zo worden verhalen geboren.

De Hipster (Hippie) en Loek lagen vanmorgen ongegeneerd lui te wezen. Moe waren ze nadat ze mijn voeten hadden aangevallen (ik sliep nog), de schone was overhoop hadden gehaald, heel hard miauwden om iets dat op een ontbijt leek, bij gebrek aan reactie daarop joegen ze op alle vliegen (twee) die zo stom waren zich te bewegen – een gevecht dat langs een stapel cd’s en kennelijk ook in de boekenkast geleverd moest worden- , om uiteindelijk opnieuw een poging te wagen me wakker te maken door, deze keer, op mijn hoofd te gaan zitten… missie geslaagd. Ik keek in twee paar hunkerende poezenogen, (push in boots was er niks bij) stond op en brak bijna m’n nek op de trap doordat de een de ander voorbij probeerde te spurten.  Het gerammel van brokjes op een schoteltje, twee enthousiaste mauwen (die klinken echt anders) en vijf minuten later lagen jut en jul gevloerd op de bank. Goed plan, dacht ik, liet de ravage beneden voor wat ie was en liep weer terug naar boven… naar mijn eigen bed.